ÖLÜMÜN SOSYAL YÜZÜ

Her canlı ölümü tadacaktı lakin sosyal ölümü de tadacak mıydı bilmiyorum.

Hergün olduğu gibi bu sabahta mesaiye gelmiştim. Çıtır memur kebaplarının, ala bulanık çayların, diet muabbetlerinin ortasında, içime sinmeyen herşeye olduğu gibi bu düzene de isyankardım.

Yine bana özgü, genel memur potföyüne uymayan bir tarz da evde kahvaltı yapma lüksü yaşıyordum. İşyeri kahvaltı davetlerine, kasıla kasıla ‘ben herifim’ cevabı vermek hoşuma gidiyordu.

Evradını okuyan mürit gibi iş yerine gelir gelmez bilgisayarımı açmış ‘devlet babamız ne buyurmuş’ cihetinden ilk olarak besmele ile resmi gazeteyi tıklamış, akabinde günün haberleri ve sosyal ağlar üzerinden kim kime ifade bırakmış, kim kimi beğenmiş, kim neyi paylaşmış tüm bunları niye yapmış soruları arasında yüzüyordum.

Ankara’dan uzun süredir görüşmediğim arkadaşımın sosyal medya hesabından ‘nasılsınız’ kelimesini görüyordum. Tanışıklığımız olmasına rağmen uzun süredir görüşmediğimizden, nasılsınız sorusuna biraz mesafe koyarak ‘iyiyiz şükür, siz nasılsınız’ dedim. Hemen ardından ‘telefonun hatlı ise elimde hediye çeki var, sana göndermek isterim’ cümlesini okudum. Anlamıştım ki arkadaşımın hesabından üç kağıtçılık girişimi var. Durumdan istifade biraz da ben de kafa bulayım, günün eğlencesi olsun dedim ‘bende de hediye çeki var, ben de sana göndereyim’ cevabını yapıştırınca yazışma kesildi.

Öğleden sonra yemek üzerine cila niyetine kahve muhabbetine gelmiştik. Bir ara boşluktan, şu sosyal ağa bir daha gireyim dedim. Kullanıcı kodumu ve şifremi yazıyorum, bir türlü sosyal ağa girmeye çalışıyorum, giremiyorum. Sanki sanal hayatımın birisi kapısını açmış daha sonra kapının kilidini değiştirmiş gibi, bir türlü giriş sağlanamıyordum. Telaş başlamıştı, doğrulama kodları doğum tarihleri, şifreler kafama hucüm etmiş, travma sezonu başlamıştı.

Şifremi unuttum diyorum, maile yönlendiriliyorum, fakat mailime dahi giremiyordum. Uyku da karabasana yakalanmış gibi ne tarafa çabalasam bir türlü çözüm üretemiyordum.

Acı gerçeği kabullenme zamanı gelmişti, yaklaşık sekiz yıl önce başlamış olan, nice anıları belleğinde tutan, arada bir ‘şunu hatırladın mı, bununla ikinci tanışma yıl dönümün’ diyen hayatım son bulmuştu.

Hani gerçek hayatta ruh bedenden çıkar lakin hemen ayrılmaz dedikleri gibi sosyal ölümümü duyuyordum.

Acı haber tez duyulurmuş derler ya, işte buda tez duyulmuştu. Bunca yıldır emek emek biriktirdiğim 1421 arkadaşım harekete geçmiş kimi telefon ile, kimi mesaj ile taziyelerini iletiyorlardı.

Ölüm hak vaki olmuştu. Duruma vakıf olan bir kaç eş dost ‘artık bu ruh bu bedene ait değil’ diyerek bildirim selasında bulunmuş, hesap kısa zamanda sıkıntı olmadan sosyal dünyaya kapanmıştı.

Gerçek hayat gibiydi yaşadıklarım, sosyal ölümüm de hakaza öyle.

Ölüm ayırdığı kadar da birleştiriyordu. Tüm listemde kayıtlı eş dost tanıdığım, uzun süredir yüzünü görmediğim, hatta görmek istemediğim, zaman zaman dokundurmalar iğnemeler yaptığım, telefonlarını dahi kaydetmemiş olduklarım arıyor, baş sağlığı diliyordu.

Her canlı ölümü tadacaktı lakin sosyal ölümü de tadacakmıydı bilmiyorum. Şairin dediği gibi her ölüm erkendi ve ben bunca sevenim varken ölmek istemiyordum. Ne yazık ki, sosyal ölüm gerçekleşmiş, uzmanlar rapor dahi düzenlemişlerdi.

İnanıyorumdum ki ölümden sonra yeni bir hayat var, öyleyse yeniden farklı bir hesapla dönmeliydim, geçmişten ders alarak, eski hataları yapmadan,

Bismillah diyerek, yeniden başlamalıydım. Tüm eski arkadaşlarımı hayatıma kabul etmek, onların kabulunu sağlamak adına, hayatımda olmasını istediklerimi ve istediklerini bilerek.

Ölsem, yeniden bu dünyaya gelme imkanım olsa yine aynı arkadaşlar la yaşamak isterdim dercesine, işte başlıyordum.

Bana ölmeden önce ölümü yaşattığı için, neredeyse hackera teşekkür edecektim.

Tasavvufta da ‘ölmeden önce ölün’ derler ya, belki birbirimizin kıymetini daha iyi anlarız, ne dersiniz sosyal hayatta da ölmeden önce ölsek mi?